چگونه سلیاک را تشخیص می دهند؟

اصطلاح بيماري سلیاک بدون علامت براي بيماراني بكار برده ميشود كه علایم خارج روده اي شامل نفروپاتي ايمونوگلوبولين A، هموسيدروز ريوی و بيماري هاي عصبي گوناگون دارند. با این حال تغييرات سطح آنتي بادي ها و تغييرات مشخصي در روده كوچك این افراد را مي توان مشاهده نمود.

 از آنجايي كه بسياري از اين علایم مي توانند بعد از شروع رژيم فاقد گلوتن از بين بروند، تشخيص زودرس بیماری بسیار اهمیت دارد.

بيماري سلیاک «خاموش » حالتی است که در آن فرد علایم بیماری را در مراحل بعدي زندگي بروز ميدهد، اين افراد علي رغم دريافت رژيم حاوي گلوتن، در روده خود مخاط صاف ندارند.

آنچه كه باعث شروع اين بيماري در اين گونه افراد مي شود، هنوز ناشناخته باقي مانده است.

افرادي با بيماري سلیاک «تأخيري » يا «بالقوه » ممكن است دارای علائمی باشند که به رژيم غذايي فاقد گلوتن پاسخ م يدهد. اصطلاح تأخيري يا بالقوه بودن بيماري سلیاک توسط همه دانشمندان این رشته به كار برده نميشود، زيرا باعث پيچيده تر شدن موضوع ميگردد. در نتيجه تعريف بهتری برای پوشش طيف وسیع حساسيت به گلوتن لازم است.

بيماري سلیاک با چندين بيماري خارج روده اي و خود ایمنی در ارتباط است كه نميتوان آنها را به کمبود تغذيه ای نسبت داد.

براي مثال در بيش از 8 درصدبيماران مبتلا به ديابت نوع 1، آزمون سرولوژی برای بيماري سلیاک مثبت است. همچنين بيماران سلیاکي در خطر بالاتري از بروز بدخيمي ها هستند.

هولمز و همكارانش گزارش کردند که خطرسرطان به خصوص سرطان لنفوم در بيماران سلیاکی درمان نشده بیش از بيماراني است كه تحت رژيم فاقد گلوتن هستند.

 البته مطالعات اخير نشان داده كه ممكن است خطر آن كمتر از چیزی باشد كه قبلاً انتظار ميرفت.